غــار حرا بود و مناجاتی خــدایــی           هــمــراه با آه و نــوایـی ربــَّنــایی

نای نیــایش بود و قلب با صـفــایی           حال امین مکــِّه بود و هـای هـایی

آمد ندا    ای آنکه مشغول دعـایـی

ازما بخـوان با ما بمان از آنِ مایی

مکتب ندیده مات مانده داستان چیست؟!           آنکس که میخواند مرا ازآسمان کیست؟!

خواندن نمی دانم خدا  فنِّ بیان چیست؟!          در خلوتم جایی برای این وآن نیست

آمد ندایی نمرۀ خود را بدان: بیست

گفتم بخوان قرآن از این پس جان مایی

احمد علق می خواند وحق تأئید می کرد           واژه به واژه دل پراز توحید می کرد

آیه به آیه کاوش خــورشیــد می کرد           پلّه به پلّه  قـلّـه را تـمـجید می کرد

روز چهلــُّم را بدل بر عید می کرد

فرمود حق   تو حــامــل قرآن مایی

پر نور می آمد  فرود از نور احمد            امر خدا ابلاغ و شد مــأمـور احمد

سر تا به پا  پا تا به سر  شد شور احمد           ایزد نظر انداخت و مـنـظـور احمد

کرده بساطی تا صراطم جور احمد

بنـیــان دین و علّت ایــمــان مــایی

ای آخــرین بــرگ و بَر باغ نبوّت           الگوی اخلاق خوش وعشق ومروّت

تیغ خدا بر کــافــران  روح فتـوّت           قرآن زبان وا کرده در مدح وغـُلوّت

وقتی علی داده به تو دست اُخـوّت

تو جان مولا جان حق  جانان مایی

بر مــا بـتــاب ای آفـتـاب عـالم آرا           فــرمــانــده ی کلِّ دل زهـرا و مولا

یــا رحــمــة ٌ للعــالمین  امِّید فـردا           امشب نــگــاه رحمتـی کن بر دل ما

دلتنگ خضرایم براتم را کن امضاء

دردم فــراق یار و تو درمـان مایی

امشب دعایی کن تو ما را یا محمّد           ما را بده در لـشـکـرت جــا یا محمّد

بغضی نشسته در گــلوی ما مـحمّد           کــرب و بــلا رویای این دلها محمّد

کی می شود اسلام تو احیاء محمّد

چـشــم انتظار دلـبــر پـنـهان مایی